இலங்கையில், தொழிற்சங்கங்களுக்கு வெளியே சமீபத்திய “உரிமை பிரச்சாரகர்கள்” கவனத்தை ஈர்க்கும் முயற்சியில் பிரச்சினைகளை ஊதிப் பெரிதாக்க முயன்றனர். 5,000 கோவிட்-19 பாதிப்புகள் போன்ற தன்னிச்சையான எண்கள் ஒரு காலத்தில் கட்டுநாயக்க சுதந்திர வர்த்தக வலயத்திற்;கு மட்டும் மேற்கோள் காட்டப்பட்டது. இதற்கிடையில், முதலாளிகள் அவர்களது 74 % க்கும் அதிகமான சுதந்திர வர்த்தக வலய தொழிலாளர்களுக்கு இரண்டாவது தடுப்பூசி மற்றும் 90 மூ வீதமானவர்களுக்கு முதல் தடுப்பூசி போட்டதாக கூறுகின்றனர். சுதந்திர வர்த்தக வலயம் மற்றும் ஆடைத் துறைகளில் மேற்கோள் காட்டப்பட்ட எண்கள் எப்போதும் யார் எந்த நோக்கத்திற்காக மேற்கோள் காட்டுகிறார்கள் என்பதைப் பொருத்து எதேச்சையான இலக்கங்களாக காணப்பட்டது.

இலங்கை முதலீட்டுச் சபை, ஆடைத் துறை வேலைவாய்ப்பு என்பது இலங்கையின் பணியாளர்களில் 15 சதவிகிதம் என்று கூறுகிறது எனினும், இலக்கம் எதுவும் வழங்கப்படவில்லை. குறிப்பிடப்பட்டுள்ள “பணியாளர்” என்பதற்கு தெளிவான விளக்கம் இல்லை. “மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பு மற்றும் புள்ளிவிபரவியல் துறை” யில் கொடுக்கப்பட்ட நகர்ப்புற மற்றும் கிராமப்புறத் துறைகளில் 15 வயதுக்கு மேற்பட்ட பணியாளர்கள் 2019 ஆம் ஆண்டின் கணக்கெடுப்பின் படி பணியாளராகக் கருதப்பட்டு இருந்தால் ஆடைத் துறை வேலைவாய்ப்பு 1.23 மில்லியனாக இருக்கும். ஆயினும் கூட்டு ஆடை சங்கங்களின் மன்றம் (JAAF) 300,000 நேரடி வேலைவாய்ப்புடன் 600,000 மறைமுக வேலைவாய்ப்புகளைக் கோருகிறது. இந்த எண்கள் எப்போதுமே ஒழுங்கற்றவையாகவும் எப்போதும் துல்லியமற்றவையாகவும் காணப்படுகின்றன.

கட்டுநாயக்கவுக்கு அப்பால் தொற்றுநோய்

COVID-19 தொற்றுநோயின் அச்சுறுத்தல் எண்களுக்கு மற்றும் கட்டுநாயக்க மற்றும் ஆடை தொழிற்துறைக்கு அப்பாற்பட்டது. கோவிட் -19 தொற்றுநோயின் கீழ் ஒவ்வொரு மாவட்டத்திலும், இலங்கை முதலீட்டு வாரியத்தின் கீழ் உள்ள அனைத்து தொழிற்சாலைகளிலும் மற்றும் அதற்கு வெளியேயும் உள்ள அனைத்து தொழிலாளர்களின் பாதுகாப்பும் கடுமையாக அச்சுறுத்தலுக்கு உள்ளாகியுள்ளது. மன்னார் (1,357), கிளிநொச்சி (4,636), முல்லைத்தீவு (1,284), கல்முனை (2,782), மற்றும் மட்டக்களப்பு (6,155) போன்ற தொலைதூர மாவட்டங்கள் கூட செப்டம்பர் 05 (2021) வரை கணிசமான எண்ணிக்கையை இந்த மூன்றாவது அலையில் அறிவித்தன.

தொழிற்சாலை ஊழியர்களிடையே முதல் அதிர்ச்சியூட்டும் கோவிட்-19 வைரஸ் தொற்று இடம்பெற்றது கட்டுநாயக்கவில் அலல. இது அக்டோபர் 2020 தொடக்கத்தில் மினுவாங்கொட பிராண்டிக்ஸ் தொழிற்சாலையில் இருந்தது, அதன் பின்னர் கட்டுநாயக்கவைத் தாண்டி வெகுதூரம் பயணித்தது. பாணந்துறை, சீதவாக்க, பிங்கிரியா, கொக்கல, துல்ஹிரிய, ஹசலகவில் உள்ள பல தொழிற்சாலைகள் இந்த மூன்றாவது அலையின் போது கோவிட்-19 பாதிக்கப்பட்ட ஊழியர்களை அறிவித்தது.

இந்த ஆண்டு மே மாதத்தில், ஹாங்காங்கில் உள்ள உயர்தர ஆடை மற்றும் ஜவுளி நிறுவனத்திற்கு சொந்தமான, 1500 பேர் வேலை செய்யும் எஸ்குவேல் கொக்கல தொழிற்சாலையின் தொழிற்சாலை மேலாளரை தனிமைப்படுத்தல் சட்டத்தை மீறுதலுக்காக காலி மேலதிக நீதவான் மே 31 வரை (2021) 10 நாட்கள் காவலில் வைக்க உத்தரவிட்டார். பாதிக்கப்பட்ட தொழிலாளர்களின் உடனடி தொடர்புகளின் தகவலை மேலாளர் தடுத்து நிறுத்தியதாகவும், வழங்கப்பட்ட வழிமுறைகளை மீறி தொழிற்சாலை வேலை நேரங்களில் இயங்குவதாகவும் பொது சுகாதார ஆய்வாளர் (PHI) நீதிமன்றத்தில் கூறினார்.

சுகாதார வழிகாட்டுதல்களை மீறியதற்காக இன்றுவரை பொதுச் சுகாதார பரிசோதகர்கள் தொழிற்சாலை மேலாளரை குற்றம் சாட்டிய முதல் மற்றும் ஒரே நிகழ்வு இதுவாக இருந்தாலும், இதுபோன்ற மீறல்கள் அசாதாரணமானது அல்ல. சிவில் சமூக ஆர்வலர்களின் பார்வைக்கு வெளியே, மாகாணப் பகுதிகளில் சமூக வாழ்க்கையில் பாதிப்பை ஏற்படுத்தும் ஊழியர்களுடன் பாதிக்கப்பட்ட பிற தொழிற்சாலைகள் காணப்படவேண்டும்.

மறக்கப்பட்ட வட கிழக்கு தொழிலாளர்களின் நிலை

ஊடகங்களுக்கு தெற்கு சிங்களப் பகுதிகளில் கூட கோவிட் -19 தொற்றுநோய் பற்றிய புலனாய்வுத் தகவல்கள் இல்லை என்றாலும், தொழிற்சாலைகளில் கோவிட் -19 தொடர்பான பிரச்சினைகளுக்காக வன்னி மற்றும் கிழக்கைச் சரிபார்ப்பதில் கொழும்பு ஆர்வலர்கள் கவலைப்படுவதாகத் தெரியவில்லை. ஆனால் குறிப்பாக வன்னி மற்றும் கிழக்கு தொழிற்சாலைகளில் உள்ள பணியாளர்கள் தங்கள் சொந்த தொழிற்சாலை தொழிலாளர்களிடையே கூட எந்த “பணியாளர்களுக்கிடையிலான உறவை” உருவாக்க முடியாமல் “அணுக்களாக சிதைக்கப்பட்டிருப்பதை” இருப்பதை நான் கவனிக்கிறேன். ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட சமுதாயத்தை சிதைத்து, பாதுகாப்புப் படைகளுடன் இணைந்து பணியாற்றும் அரசு எந்திரத்தை 25 வருட நீடித்த யுத்தத்தால், தொழிலாளர் பிரச்சினைகள் புறக்கணிக்கப்பட்டு அறிவிக்கப்படாமல் போகிறது.

போரினால் பாதிக்கப்பட்ட, சிதைந்த மற்றும் தனிமைப்படுத்தப்பட்ட சமுதாயத்திலிருந்து தொழிலாளர்களைச் சேகரிக்க காணப்பட்ட திறன், முதலீட்டாளர்கள் வன்னி மற்றும் கிழக்கிற்கு செல்வதற்கு ஒரு முக்கிய காரணமாகும். சிவில் நிர்வாகத்தை ஒரு பகுதி செயலிழக்கச் செய்து அரசியலமைப்பின் கீழ் உத்தரவாதம் அளிக்கப்பட்ட மற்றும் சர்வதேச தொழில் சபை (ILO) மாநாடுகளில் உறுதியளிக்கப்பட்ட அடிப்படை உரிமைகளை புறக்கணித்து, முற்றிலும் அபத்தமான தர்க்கத்தின் அடிப்படையில் நன்கொடையாளர் நிறுவனங்கள் நிதியளிக்கப்பட்ட திட்டங்களுடன், போரால் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு வேலைவாய்ப்பை உருவாக்கும் திட்டங்கள் கொண்டுவரப்பட்டன.

மொத்த தொற்றுநோய் படம் ஒரு சுருக்கத்தில்

பணியிடங்களில் தொற்றுநோய் மொத்த படம் தெளிவாகவும் எளிதில் புரிந்துகொள்ளப்படவும் சில சிக்கல்கள் இங்கு வலியுறுத்தப்பட வேண்டும். முதலாது ஒரு வருடம் ஆறு மாதங்கள் முலுவதும், முதலாளிகளோ அல்லது தொழிலாளர் திணைக்களமோ கோவிட் -19 பரவுவதைக் கட்டுப்படுத்துவதில் தீவிரம் காட்டுவதை விட தொழிற்சாலைகளை செயல்பாட்டில் வைத்திருக்கவே அதிக ஆர்வம் காட்டினார்கள். தொழிலாளர் அமைச்சகத்தில் மே மற்றும் டிசம்பர் 2020 இல் “கோவிட் -19 தொடர்பான தொழிலாளர் பிரச்சினைகள் குறித்த முத்தரப்பு பணிக்குழு” நிறுவப்பட்டு எடுக்கப்பட்ட இரண்டு முடிவுகளை அவர்கள் புறக்கணித்தனர். ஒன்று, வேலைக்கு அழைக்கப்படாத தொழிலாளர்களுக்கான வேலை செய்யாத மாதாந்திர குறைந்தபட்ச ஊதியமான ரூ. 14,500 ஐ அமல்படுத்துவது. இரண்டு, அனைத்து தொழிற்சாலைகளிலும் தொழிலாளர் பிரதிநிதித்துவத்துடன் இருதரப்பு “தொழிற்சாலை சுகாதார குழுக்களை” (FHC) ஏற்பாடு செய்து செயல்படுத்துவது.

மே 2020 இல் முதலாளிகள் தங்களுக்கு புதிய வேலை ஒப்பந்தங்கள் கிடைக்கவில்லை என்றும் எதிர்வரும் பல மாதங்களுக்கு புதிய வேலை ஒப்பந்தங்கள் வரப்போவதில்லை என்றும், அதனால் அவர்கள் அனைத்து தொழிலாளர்களுக்கும் இடமளிக்க முடியாது என்றும் கூறினர். அரசாங்கத்தால் அங்கீகரிக்கப்பட்ட கோவிட்-19 தொற்றுநோய் தொடர்பான பிரச்சினைகளில் எந்த ஊழியரையும் பணிநீக்கம் செய்யக்கூடாது என்று முத்தரப்பு பணிக்குழு குழு கொள்கை முடிவை எடுத்தது. அதில், பங்குதாரர்கள் வேலைக்கு அழைக்கப்படாத தொழிலாளர்களுக்கு குறைந்தபட்ச ஊதியம் ரூ. 14,500 வழங்க சமரசம் செய்தனர், அது ஒரு சுழற்சி செயல்முறையாக இருக்க வேண்டும். முதலாளியின் நலனுக்காக இத்தகைய ஊதியக் கொடுப்பனவுகள் மற்றும் வேண்டுமென்றே தவறான புரிதல்களால் தவறிய நிகழ்வுகள் இடம்பெற்றன.

தொழிற்சாலை சுகாதார குழுக்களில், தொழிலாளர் பிரதிநிதித்துவத்துடன் தொழிற்சாலை சுகாதார குழுக்களை நிறுவுவதற்கான முடிவை முதலாளிகள் முற்றிலும் புறக்கணித்தாலும், முடிவுக்கு இணங்காததை அனைத்து தொழிற்சாலைகளிலும் “தொழில்சார் சுகாதாரம் மற்றும் பாதுகாப்பு குழுக்கள்” இருப்பதாக வாதிடும் தொழிலாளர் அதிகாரிகள் மறைக்க முயல்கின்றனர். அவை ஓரளவு செயலிழந்தவையாக காணப்படுவதுடன் பணியிடங்களில் விபத்துகள் போன்ற அவசரகால சூழ்நிலைகளை மட்டுமே செயற்பட வேண்டும். கோவிட்-19 தொற்றுநோய் தொழில்சார் சுகாதார அபாயமும் இல்லை, அவசரமும் அல்ல. எனவே தொழிற்சாலை சுகாதார குழக்கள் அவசியம்.

மற்ற பிரச்சனை என்னவென்றால், எந்த தொழிற்சாலையிலும் “சமூக இடைவெளியை” நடைமுறையில் பராமரிக்க முடியாது. வெளிப்படையாக, இத்தகைய தொற்றுநோய் தேவைகளை எதிர்பார்த்து அவை வடிவமைக்கப்பட்டு கட்டப்படவில்லை. சுகாதார வழிகாட்டுதல்களுக்கு வளி கட்டுப்பாட்டு சாதனம் அணைக்கப்பட வேண்டும் என்றாலும், ஜவுளி மற்றும் துணிகளுடன் வளி கட்டுப்பாட்டு சாதனத்தை முழுவதுமாக மூட எந்த ஆடை தொழிற்சாலையாலும் முடியாது. ஏனைய தடைகள் என்னவென்றால், எந்தவொரு முதலாளியும் மிகவும் நடைமுறை சிக்கல் காரணங்களுக்காக தங்கள் அனைத்து பணியாளர்களுக்கும் தனித்தனியாக தங்குமிடங்களை வாங்க முடியாது.

ஜனநாயக மற்றும் “உரிமைகள்” அடிப்படையிலான பதில்களின் அவசியம்

சுருக்கமாக, உலக சுகாதார நிறுவனத்தின் அனைத்து வழிகாட்டுதல்களும் நகர்ப்புற நடுத்தர வர்க்க குடியிருப்பாளர்களுக்கானதே தவிர, தொழிற்சாலைகளில் உள்ள தொழிலாளர்களுக்கானது அல்ல. உள்ளுர் தொழிலாளர்களின் பங்கேற்புடன் தொழிற்சாலைகளுக்கான வழிகாட்டுதல்கள் மறுவடிவமைப்பு செய்யப்படுவதுடன் ஜனநாயக ரீதியாக மீண்டும் உச்சரிக்கப்பட வேண்டும், மேலும் இது இரு-பகுதி தொழிற்சாலை சுகாதார குழுக்களுடன் சாத்தியமாகலாம். முதலாளிகள் பயப்படுகின்றதும் தொழிலாளர் அதிகாரிகள் விட்டுக்கொடுத்ததும் என்னவென்றால், அங்கு தொழிற்சங்கங்கள் மறுக்கப்பட்டு சுதந்திர வர்த்தக வலயங்கள் நிறுவப்பட்ட கடந்த 43 வருடங்களாக கட்டுநாயக்கவில் முதல் தொழிற்சாலை சுகாதார குழுக்கள் தொழிற்சாலைகளில் ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட தொழிலாளர்களுக்கு வழிவகுக்கலாம் என்பதாகும். முதலாளியின் பேசப்படாத தர்க்கம் என்னவென்றால், ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட உழைப்பை ஒழுங்கமைக்கப்படாத தொழிலாளர்களாக, இலாபத்தை அதிகரிப்பதற்காக சுரண்ட முடியாது.

இவ்வாறு, சிங்கள தெற்கு மற்றும் போரால் பாதிக்கப்பட்ட தமிழ்-முஸ்லீம் வடகிழக்கு வேலைவாய்ப்பு ஆகிய இரண்டின் பொதுவான அம்சம் என்னவென்றால், தொழிற்சங்கங்கள் மற்றும் பேரம் பேசுவதற்கான தொழிலாளர்களின் அடிப்படை உரிமைகள் முற்றிலும் மறுக்கப்பட்டு ஒடுக்கப்படுகின்றன. வித்தியாசம் என்னவென்றால், வடக்கு மற்றும் கிழக்கோடு ஒப்பிடும்போது சிங்கள தெற்கு இன்னும் இராணுவ பாதுகாப்புக்கு வெளியே உள்ளது.

பாரம்பரிய தோட்டங்களை தவிர்த்து, தனியார் துறையில் தொழிலாளர் படை முழுவதும் அரசியலமைப்பில் அத்தியாயம் ஐஐஐ, உறுப்பு 14 (1) (d) மற்றும் சர்வதேச தொழில் நிறுவனத்தின் ஒப்பந்தங்கள் 87 மற்றும் 98. 1972 மற்றும் 1995 இல் இலங்கை அரசாங்கத்தால் உத்தரவாதம் அளிக்கப்பட்ட “உரிமைகளுக்கான”, இந்த இரக்கமற்ற மறுப்புக்கு எதிராக எந்த தொழிற்சங்கமும், எந்தவொரு சிவில் சமூக உரிமை அமைப்புகலும் சவால்விடவோ பிரச்சாரம் செய்யவோ இல்லை. நகர்ப்புற சிவில் சமூக உரிமை பிரச்சாரகர்களைப் பொருத்தவரை “தொழிலாளர் உரிமைகள்” என்பது அடிப்படை உரிமைகளின் ஒரு பகுதியாக இருந்ததில்லை.

உண்மை என்னவென்றால், வடக்கு, கிழக்கு, மேற்கு மற்றும் தெற்கில் உள்ள அனைத்து ஊழியர்களுக்கும், ஒருங்கிணைந்து பேரம் பேசும் உரிமை சமரசமற்ற அடிப்படை உரிமையாகக் கொண்டுவரப்படாவிட்டால், முதலாளிகளால் அவர்களின் பணியிட பாதுகாப்பு, சுற்றுச்சூழல் மற்றும் ஆரோக்கியம் ஒருபோதும் கவனிக்கப்படாது. எந்த தொழிற்சாலை சுகாதார குழக்களும் அனுமதிக்கப்படாது என்பதுடன் கோவிட்-19 சிக்கல்களும் நீடிக்கும் அல்லது மோசமடையக்கூடும். எனவே, பணியிடங்களில் சுகாதாரப் பாதுகாப்பு மற்றும் கோவிட்-19 தடுப்பு கோரிக்கைகளை தொழிற்சங்கங்கள் மற்றும் கூட்டு பேரம் பேசுவதற்கான கோரிக்கைகளுடன் இணைத்து எழுப்ப வேண்டும். இது தொழிற்சாலை வாழ்க்கையை ஜனநாயகப்படுத்துவது பற்றியது, அது இன்றுவரை தீர்க்கப்படவில்லை.

The post COVID-19 ஜனநாயகத்தையும் அடிப்படை உரிமைகளையும் உறுதி செய்ய கோருகின்றது appeared first on විවරණ.

තමන් වෙත ආකර්ශනයක් ලබා ගැනුමට ශ‍්‍රී ලංකාවේ වෘත්තීය සංගම්වලට පරිබාහිර වූ මේ මෑත කාලීන ‘‘අයිතිවාසිකම් සඳහාවූ ක‍්‍රියාකාරිකයින්’’ ගැටළු විශාල කර පුම්බා දැක්වීමට පෙළඹී තිබේ. වරක් කටුනායක නිදහස් වෙළඳ කලාපයේ පමණක් කොවිඞ්-19 ආසාදනය වූ පිරිස 5,000 ක් යැයි දක්වන ලදී. මේ අතර හාම්පුතුන් පවසන්නේ පළමු එන්නත් මාත‍්‍රාව සේවකයින්ගෙන් සියයට 90 ට හා මාත‍්‍රා දෙකම සේවකයින්ගෙන් සියයට 74 ට ලබා දී ඇති බවය. නිදහස් වෙළඳ කලාප හා ඇඟළුම් ක්ෂේත‍්‍රය පිළිබඳව උපුටා දක්වන දත්ත හා සංඛ්‍යා සැම විටම නිශ්චිත නොවන දත්ත හා සංඛ්‍යා ය. ඒවා තීන්දු වන්නේ කියන තැනැත්තා කවරෙක්ද හා කවර අරමුණක් සඳහා පවසන්නේද යන්න අනුවය.

ඇඟළුම් අංශයේ රැුකියා නියුක්තිය ශ‍්‍රී ලංකාවේ ශ‍්‍රම බලකායෙන් සියයට 15 ක් බව ශ‍්‍රී ලංකා ආයෝජන මණ්ඩලය පවසන අතර කිසිදු නිශ්චිත සංඛ්‍යාවක් නොදක්වයි. ‘‘ශ‍්‍රම බලකාය’’ ලෙස ඇති සඳහනට කිසිදු පැහැදිලි කිරීමක් නැත. 2019 වර්ෂයේදී ජන සංගණන හා සංඛ්‍යා ලේඛන දෙපාර්තමේන්තු සමීක්ෂණයෙහි දක්වා ඇති නාගරික මෙන්ම ග‍්‍රාමීය ක්ෂේත‍්‍ර තුළ වයස අවුරුදු 15 ට වැඩි රැුකියා නියුක්ත සංඛ්‍යාව ශ‍්‍රම බලකාය ලෙස ගතහොත්, ඇඟලූම් ක්ෂේත‍්‍රයේ රැකියා නියුක්තිය මිලියන 1.23 ක් වනු ඇත. එහෙත් ඒකාබද්ධ ඇඟළුම් සංගම් සංසදය (JAAF) පවසන්නේ ඇඟළුම් ක්ෂේත‍්‍රයෙහි ඍජු රැුකියා 300,000 ක් හා වක‍්‍ර රැකියා 600,000 ක් ඇති බවය. එලෙස මෙම සංඛ්‍යා සැමවිටම පරස්පර වන අතර කිසිදු විටක පරිපූර්ණ හා නිරවද්‍ය නොවේ.

කටුනායකින් එපිට වසංගතය

කෝවිඩ් -19 වසංගතයේ තර්ජනය සංඛ්‍යා හා දත්තවලට එපිටින් කටුනායක හා ඇඟලූම්වලින් ඔබ්බටද ගිය කතාවකි. කෝවිඩ් -19 වසංගතය සෑම දිස්ත‍්‍රික්කයක්ම වෙලාගෙන සිටින තත්ත්වයක් තුළ, ශ‍්‍රී ලංකා ආයෝජන මණ්ඩලය යටතේ මෙන්ම ඉන් පරිබාහිරව ඇති කම්හල්වල සියලූ සේවක සේවිකාවන්ගේ ආරක්ෂාවටද තර්ජනයක්ව පවතී. මෙම තුන්වන රැල්ල තුළ 2021 සැප්තැම්බර් 05 වන දින වන විට මන්නාරම (1,357), කිලිනොච්චිය (4,636), මුලතිවු (1,284), කල්මුනේ(2,782) හා මඩකලපුව (6,155) වැනි දුරබැහැර දිස්ත‍්‍රික්ක වලින් පවා සැලකිය යුතු ආසාදනයන් වාර්තා වී ඇත.

කෝවිඩ් -19 වයිරසයේ පළමු බරපතල ව්‍යාප්තිය ආරම්භ වූයේ කටුනායක කම්හල් සේවකයින් අතරින් නොවේ. එය 2020 ඔක්තෝම්බර මුල මිනුවන්ගොඩ බ‍්‍රැන්ඩික්ස් කම්හලෙන් වාර්තා වූ අතර, එතැන් සිට කටුනායකින් ඔබ්බෙහි බොහෝ දුර පළාත් වෙත ගමන් කර තිබේ. පානදුර, සීතාවක, බිංගිරිය, කොග්ගල, තුල්හිරිය හා හසලක කම්හල් ගණනාවක තුන්වන රැල්ලෙහි ආසාදන වාර්තා වී තිබේ.

මෙම වර්ෂයේ මැයි මාසයේදී, හොංකොං හි සුප‍්‍රකට ඇඟලූම් හා රෙදිපිළි සමාගමකට අයත් කම්හලක් වන, 1,500 ක් සේවයේ යොදවා ඇති එස්කුවෙල් කොග්ගල කම්හලේ කම්හල් කළමනාකාරවරයා නිරෝධායන නීති උල්ලංඝණය කිරීම සම්බන්ධයෙන් 2021 මැයි 31 වන දින දක්වා දින 10 කට රිමාන්ඞ් බන්ධනාගාරගත කිරීමට ගාල්ල අතිරේක මහේස්ත‍්‍රාත් විසින් නියෝග කරන ලදී. එම කළමනාකාරවරයා ආසාදිත සේවකයින්ගේ සමීපතම ආශ‍්‍රිතයින් පිළිබඳ තොරතුරු ලබා නොදුන් බවත්, ලබා දී ඇති උපදෙස්වලට පටහැනිව සේවාමුර මත කම්හල පවත්වා ගෙන ගිය බවත් මහජන සෞඛ්‍ය පරීක්ෂකවරු (PHIs) අධිකරණයට පැවසූහ.

මේ දක්වා සෞඛ්‍ය මාර්ගෝපදේශ උල්ලංඝණය කිරීම සම්බන්ධයෙන් මහජන සෞඛ්‍ය පරීක්ෂකවරු කම්හල් කළමනාකාරවරයකුට අධිචෝදනා පැවරූ ප‍්‍රථම හා එකම අවස්ථාව මෙය වුවද, එබඳු උල්ලංඝණ දුර්ලභ නොවේ. සිවිල් සමාජ ක‍්‍රියාකාරිකයින්ගේ අවධානයට හසු නොවන නමුත් ජන ජීවිතයට බලපෑම් කෙරෙන ආසාදිතයින් ඉන්නා තවත් කම්හල් තිබිය යුතුය.

අමතකව ගිය උතුරු-නැගෙනහිර කම්කරුවන්ගේ ඛේදනීය තත්ත්වය

කෝවිඩ් -19 වසංගතය පිළිබඳව දකුණේ සිංහල ප‍්‍රදේශ තුළ පවා ජනමාධ්‍යයන්ට විමර්ශනාත්මක ආවරණයක් නොමැති අතර, කොළඹ සමාජ ක‍්‍රියාධරයින් වන්නිය හා නැගෙනහිර කම්හල්වල කොවිඩ් -19 ආශ‍්‍රිත ගැටළු සොයා බලන්නට වෙහෙසෙන බවක් නොපෙනේ. එනමුත් විශේෂයෙන්ම වන්නියේ හා නැගෙනහිර කම්හල්වල ශ‍්‍රම බලකාය තම කම්හලේ පවා කිසිදු ‘‘අන්තර්-සේවක සබඳතාවක්’’ ගොඩනගා ගැනීමට නොහැකිව, පරමාණුගතව ඉන්නා බව සටහන් කරනු කැමැත්තෙමි. අවුරුදු 25 ක දිග් ගැසුණු යුද්ධයෙන් බිඳ වැටුණු සංවිධිත සමාජයක ආරක්ෂක හමුදා සමග දෛනිකව පැවතීමට සිදුව ඇති රාජ්‍ය යාන්ත‍්‍රයට කම්කරු ගැටළු ගැන උනන්දුවක් ඇත්තේ නැත.

ආයෝජකයින් යුද්ධයෙන් බිඳ වැටුණු සහ විනාශ වූ උතුරු නැගෙනහිර හුදකලා ප‍්‍රදේශයන්හි කර්මාන්ත ශාලා විවෘත කිරීමට උනන්දු වූ ප‍්‍රධාන හේතුවක් වන්නේ ඒ සමාජයෙන් අසංවිධානාත්මක ශ‍්‍රමිකයන් එකතුකර ගැනීමට ඇති හැකියාව විය. සිවිල් පරිපාලනය අඩාලව අකර්මන්‍යව ඇති සන්දර්භයක් තුළ යුද්ධයෙන් අසරණ වූවන්ට රැකියා ලබා දීමට යැයි ආධාර ලබා දෙන ආයතන, මේ ප‍්‍රදේශවල ජනතාවගේ මූලික අයිතිවාසිකම් මුළුමනින්ම යටපත් කෙරෙන බව නොසළකා රැකියා ගැන අවධාරණය කරති. මෙම මූලික අයිතිවාසිකම් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් හා ජාත්‍යන්තර කම්කරු සංවිධානයෙන් සහතික කෙරෙන බව හෝ ඔවුන් සළකන්නේ නැත.

සමස්ත වසංගත තත්ත්වය කෙටියෙන්

සේවා ස්ථානයන්හි සමස්ත වසංගත චිත‍්‍රය පැහැදිලිකර ගැනීමට හා පහසුවෙන් තේරුම් ගැනීමට මෙහිදී කාරණා කිහිපයක් අවධාරණය කළ යුතුය. අවුරුද්දකුත් මාස 06 ක් මුළුල්ලේ හාම්පුතුන් සහ කම්කරු දෙපාර්තමේන්තුව කෝවිඞ්-19 පැතිරීම පාලනය කිරීම සම්බන්ධයෙන් වැදගත් අවධානයක් යොමුකර නැත. ඔවුන්ගේ ප‍්‍රධාන අවශ්‍යතාව වූයේ කම්හල් ක‍්‍රියාත්මකව තබා ගැනීම පමණි. ඔවුහු කම්කරු අමාත්‍යාංශය විසින් පිහිටුවන ලද ‘‘කෝවිඩ් –19 ආශ‍්‍රිත කම්කරු ගැටළු පිළිබඳ ත්‍රෛපාර්ශවීය කාර්ය-සාධක බලකාය’’ විසින් 2020 මැයි හා දෙසැම්බර් මාසවලදී ගනු ලැබූ තීරණ දෙකක් නොසලකා හැරියහ. රැුකියාවට කැඳවනු නොලබන සේවකයින් සඳහා සේවය නොකරන කාලයට අවම රුපියල් 14,500 ක මාසික වැටුපක් ලබා දීම ඉන් එකක් වූ අතර දෙවැන්න වූයේ සියලූ කම්හල්වල සේවක නියෝජනයක් සහිත ද්වීපාර්ශ්වික ‘‘කම්හල් සෞඛ්‍ය කමිටු’’ (FHC) සංවිධානය කිරීම හා ක‍්‍රියාත්මක කිරීමය.

තමන්ට නව ඇණවුම් ලැබී නොමැති බවත්, මාස ගණනකට නව ඇණවුම් නොලැබීමට ඉඩ ඇති බවත්, එම නිසා සියලූම සේවකයින් සේවයේ යෙදවීමට තමන්ට නොහැකි බවත් 2020 මැයි මාසයේදී කම්හල් හිමියෝ පැවසූහ. ඒ සමග කෝවිඩ් -19 වසංගතය ආශ‍්‍රිත ගැටළු මත කිසිදු සේවකයකු ඉවත් නොකළ යුතුය යන මූලික ප‍්‍රතිපත්තිමය තීරණය ත්‍රෛපාර්ශවිය කාර්ය-සාධක බලකාය විසින් ගනු ලැබූ අතර, එය ආණ්ඩුව විසින් අනුමත කරන ලදී. ඒ අනුව, රැකියාවට කැඳවනු නොලබන සේවකයින් සඳහා රුපියල් 14,500 ක අවම වැටුපක් ගෙවීමේ පොදු එකඟත්වයට සියල්ලන් එකඟවූ අතර මාරුවෙන් මාරුවට සේවක කණ්ඩායම් යෙදවිය යුතුයැයි තීන්දු විය. මෙම තීන්දුවට අනුව සේවයේ යෙදවීම හා වැටුප් ගෙවීම පැහැර හැරි අවස්ථා තිබූ අතර, හාම්පුතාගේ වාසිය පිණිස හිතාමතා වැරදි අර්ථ-නිරූපන දීමද සිදුවිය.

කම්හල් සෞඛ්‍ය කමිටු සම්බන්ධයෙන් ගත් කළ, කම්හල් හිමියෝ සේවක නියෝජනය සහිත කම්හල් සෞඛ්‍ය කමිටු පිහිටුවීමේ තීරණය සම්පූර්ණයෙන්ම නොසලකා හැරියහ. කම්කරු බලධාරීන්ද එම තීරණය නොපිළිපැදීම වසන් කිරීමට උත්සාහ කළහ. සියලූම කම්හල්වල ‘‘සේවා සෞඛ්‍ය හා ආරක්ෂක කමිටු’’ ඇති බවට ඔවුහු තර්ක කළහ. එම කමිටු බොහෝ සෙයින් අකර්මන්‍යව ඇති අතර, ඒවාට පැවරී තිබුණේ සේවා ස්ථානයන්හි හදිසි අනතුරු වැනි අවස්ථා වලට මැදිහත්වීම පමණි. කෝවිඩ් -19 වසංගතය සේවා සෞඛ්‍ය අන්තරායක් නොවන අතර, එය හදිසි ආපදාවක්ද නොවේ. කෝවිඩ් -19 වසංගතය සමග කම්හල් සෞඛ්‍ය කමිටු තිබීමේ අවශ්‍යතාව ඇති වන්නේ එනිසාය.

අදාල අනෙක් කාරණා නම්, කිසිදු කම්හලක ‘‘සාමාජීය දුරස්ථකරනය’’ ප‍්‍රායෝගිකව පවත්වා ගත නොහැකි වීමය. කිසිදු කම්හලක් එවැනි වසංගත බලාපොරොත්තුවකින් සැලසුම් කරන ලද හා ඉදිකරන ලද කම්හල් ගොඩනැගිලි නොවේ. සෞඛ්‍ය මාර්ගෝපදේශ වලට අනුව වායුසමනය ක‍්‍රියාවිරහිත කිරීමට නියමිත වූවත්  රෙදි පිළි ගබඩාකර තිබියදී වායුසමනය කිරීම ක‍්‍රියාවිරහිත කිරීමට කිසිදු කම්හලකට නොහැකිය. අනෙකුත් බාධකය නම්, ඉතාමත් ප‍්‍රායෝගික වූ හේතුන් මත කිසිදු කම්හල් හිමියෙකුට සිය සමස්ත ශ‍්‍රම බලකායෙහි සේවකයනට වෙන වෙනම නවාතැන් පහසුකම් ලබා දීමේ හැකියාවක් නොමැත.

ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී හා ‘‘අයිතිවාසිකම්’’ පාදක පිළිතුරු සඳහා ඇති අවශ්‍යතාව

සංක්ෂිප්තව ගත් කල, ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානයේ (WHO) සියලූ මාර්ගෝපදේශ නාගරික මධ්‍යම පංතික නිවැසියන් සඳහා තීන්දු කරන ලද පියවර විනා, කම්හල් සේවකයින් සඳහා තීන්දු කළ පියවර නොවේ. කම්හල් සඳහා වන මාර්ගෝපදේශ සේවක සහභාගිත්වය ඇතිව යළි ප‍්‍රදේශගතව අදාලවන ලෙස ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදීව සංශෝධනය කර ප‍්‍රකාශයට පත් කළ යුතු පියවර වන අතර, එය ද්වීපාර්ශවික කම්හල් සෞඛ්‍ය කමිටු සමගින් කළ හැකිව තිබුණි. එහෙත් හාම්පුතුන් බිය වන හා කම්කරු බලධාරීන් උකටලී වන ප‍්‍රධාන කාරණයක් ඇත. පළමු වරට කටුනායක නිදහස් වෙළඳ කලාපය පිහිටවූ දා සිට ගෙවුනු අවුරුදු 43 මුළුල්ලේ රට පුරා සේවක සේවිකාවනට වෘත්තීය සමිති ලෙස සංවිධානය වන්නට ඇති මූලික අයිතිය මර්දනය කරනු ලැබිණ. එය ‘කම්හල් සෞඛ්‍ය කමිටු’ මගින් අභියෝගයට ලක් විය හැකිය යන කාරණාවට හාම්පුතුන් බිය වන්නේය. ඔවුන් නොකියන කතාව වන්නේ ලාභ වැඩි කර ගැනීමට සංවිධානය නොවූනු ශ‍්‍රමිකයින් සූරාකන අයුරු සංවිධානයවූ ශ‍්‍රමිකයින් සූරා කෑමට නොහැකි බවය.

සිංහල දකුණේ සහ යුද්ධයෙන් පීඩාවට පත් උතුරු-නැගෙනහිර දමිළ-මුස්ලිම් සේවක සේවිකාවන් සම්බන්ධ පොදු ගුණාකාරය වන්නේ වෘත්තීය සමිති ලෙස සංවිධානය වීමේ හා සාමූහිකව කේවෙල් කිරීමේ මූලික අයිතීන් සම්පූර්ණයෙන්ම යටපත් කර අහෝසිකර තිබීමය. එහි එකම වෙනස ඇත්තේ උතුරු-නැගෙනහිරට සාපේක්ෂව සිංහල දකුණ දැනට හමුදාකරණයට පිටතින් තිබීමය.

ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ III වන පරිච්ඡේදයෙහි 14(1)(ඈ) ව්‍යවස්ථාව මගින් මෙම අයිතිවාසිකම් සහතික කර ජාත්‍යන්තර කම්කරු සංවිධානයේ අංක 87 හා 98 සම්මුති ශ‍්‍රී ලංකාණ්ඩුව විසින් 1972 හා 1995 වර්ෂයන්හිදී අත්සන් තබා අපරානුමත කර තිබියදී ඒවා සාම්ප‍්‍රදායික වතුකරයේ හැර, පෞද්ගලික අංශයේ සමස්ථ ශ‍්‍රම බලකායට නිර්දය ලෙස අහිමි කර ඇත. මෙම අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් කිසිදු වෘත්තීය සමිතියක් හෝ සිවිල් සමාජ කි‍්‍රයාකාරීන් පෙනී සිට ඒවා මර්දනය කිරීමට විරෝධය දක්වා නැත. නාගරික සිවිල් සමාජ කි‍්‍රයාකාරීහුද ‘‘කම්කරු අයිතිවාසිකම්’’තමන් පෙනී සිටිය යුතු මූලික අයිතිවාසිකම් යැයි නොපිළිගත්හ.

සංවිධානය වීමට හා සාමූහිකව කේවෙල් කිරීමට ඇති අයිතිය කිසි විට හෑල්ලූ කළ නොහැකි මූලික අයිතිවාසිකමක් ලෙස නොපිළිගන්නේ නම් උතුරු-නැගෙනහිර, බටහිර හා දකුණ සියලූ සේවකයින්ගේ සේවා ස්ථානයේ ආරක්ෂාව, පරිසරය හා සෞඛ්‍ය හාම්පුතුන් විසින් කිසිදු හේතුවක් නිසා සුරක්ෂිත නොකරන බව යථාර්ථයකි. එවැනි විට කිසිදු කම්හල් සෞඛ්‍ය කමිටුවකට අවසර නොලැබෙනු ඇති අතර, කෝවිඞ්-19 ගැටළු පැවතීම හෝ වඩාත් අයහපත් වීම බලාපොරොත්තු විය යුත්තකි. එනිසා සේවා ස්ථානයන්හි සෞඛ්‍ය, ආරක්ෂාව සහ කොවිඩ් -19 නිවාරණය සඳහා වූ ඉල්ලීම් වෘත්තීය සමිති හා සාමූහික කේවෙල් කිරීම් සඳහා වූ ඉල්ලීම සමග එකට මතු කළ යුතුව ඇත. එය සේවා ජීවිතය ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රීකරණය කිරීම පිළිබඳ මෙතෙක් ආමන්ත‍්‍රණය නොකළ කතාවය.

The post කෝවිඩ් – 19 සමයේ කම්කරුවන්ගේ මූලික අයිතිවාසිකම් රකින්නට කිහිළිකරු ප‍්‍රමාණවත් නැත appeared first on විවරණ.

In Sri Lanka, recent “rights campaigners” outside trade unions have in their effort to draw attention resorted to blowing up issues. Arbitrary numbers like 5,000 COVID-19 positive cases were quoted for Katunayake FTZ alone at one time. Meanwhile employers claim they have vaccinated over 74 percent of the FTZ workers with both jabs and 90 percent with the first jab. Numbers quoted on FTZs and the apparel sector have always been arbitrary, depending on who quotes them and for what purpose.

BOI-SL claims apparel sector employment is 15 per cent of Sri Lanka’s workforce with no numbers given. The “workforce” mentioned has no clear explanation. If the employed number above 15 years in both urban and rural sectors given in the “Census and Statistics Dept.” survey of 2019 is taken as the workforce, apparel sector employment would be 1.23 million. Yet the Joint Apparel Associations’ Forum (JAAF) claims 300,000 direct employment with 600,000 indirect employment. These numbers have thus been always erratic and never perfect and accurate.  

Pandemic beyond Katunayake

Threat of the COVID-19 pandemic is beyond numbers and beyond Katunayake and apparels. With every district under the COVID-19 pandemic, safety of all workers in all factories under BOI-SL and outside it is seriously under threat. Even distant districts like Mannar (1,357), Kilinochchi (4,636), Mullaitivu (1,284), Kalmunai (2,782) and Batticoloa (6,155) reported considerable numbers as on 05 September (2021) in this third wave.

First shocking outbreak of COVID-19 virus among factory workers was not in Katunayake. It was in Minuwangoda Brandix factory in early October 2020 and has since travelled far beyond Katunayake. Number of factories in Panadura, Seethawaka, Bingiriya, Koggala, Thulhiriya, Hasalaka had reported COVID-19 infected employees during this third wave.

In May this year, a factory manager of Esquel Koggala factory employing 1,500 persons and owned by a high-profile apparel and textile company in Hong Kong, was ordered to be remanded for 10 days till May 31 (2021) by the Additional Magistrate Galle for violating quarantine law. Public Health Inspectors (PHI) told Court, the manager had withheld information of immediate contacts of infected workers and the factory had been in operation on shifts violating instructions provided.

While this is the first and only instance PHIs had indicted a factory manager to date for violation of health guidelines, such violations are not uncommon. There should be other factories with affected employees making impact on community life in provincial areas, outside the gaze of civil society activists.

Workers’ plight in forgotten N-E

While media lacks investigative coverage of COVID-19 pandemic issues even in Southern Sinhala areas, Colombo activists don’t seem to bother checking the Vanni and the East for COVID-19 related issues in factories. But let me observe that especially in the Vanni and in East, workforce in factories remain “atomised”, unable to develop any “inter-employee relationship” even among their own factory workers. With a protracted 25 year long war that dismantled the organised society and left the State apparatus working in tandem with security forces, labour issues go neglected and unreported.

Ability to collect labour from this war affected, shattered and atomised society was one major reason investors moved to the Vanni and the East. Donor agencies came with funded projects, on a wholly absurd logic of creating employment for the war affected, ignoring the fact fundamental rights guaranteed under the Constitution and also on ILO Conventions were wholly suppressed in a militarised context with civil administration partly dysfunctional.

Total pandemic picture in a gist

Few issues have to be stressed here for the total pandemic picture at workplaces to be clear and easily understood. All through one year and six months, neither employers nor the labour department was serious in containing the spread of COVID-19 and was more interested in having factories in operation. They ignored two of the decisions taken at the Labour Ministry established “Tri-partite Taskforce Committee on COVID-19 related labour issues” in May and December 2020 respectively. One was to enforce a non-working monthly minimum wage of Rs.14,500 for workers not called for work and two, to organise and operate bi-partite “Factory Health Committees” (FHC) with worker representation in all factories.

Employers in May 2020 claimed they have not received new orders and may not have new orders coming for many months, and therefore they cannot accommodate all workers. The Tri-partite Taskforce Committee took a principle decision that no employee should be laid off on COVID-19 pandemic related issues, that was endorsed by the government. On that the stakeholders compromised to pay a minimum wage of Rs.14,500 for workers not called for work, and that should be a rotational process. There were instances of default in such wage payment and deliberate mis-interpretations for the benefit of the employer.   

On FHCs, while employers completely ignored the decision to establish FHCs with worker representation, labour authorities try to cover up non-compliance with the decision arguing there are “Occupational Health and Safety Committees” in all factories. They are partly defunct and are only mandated to handle emergency situations like accidents in workplaces. COVID-19 pandemic is no occupational health hazard and nor is it an emergency. Thus the necessity of having FHCs. The other issue is, in no factory can “social distancing” be practically maintained. Obviously\, they were not designed and constructed expecting such pandemic requirements. Though health guidelines require air-conditioning to be switched off, no apparel factory can afford to have air-conditioning shut completely with textiles and fabrics in store. The other constraint is, no employer can afford separate lodgings for all their workforce for very practical reasons.

Necessity of democratic and “rights” based answers

In short, all WHO guidelines are meant for urban middleclass residents and not for workers in factories. Guidelines for factories have to be redesigned and re-spelt democratically with local worker participation, and that could have been possible with bi-partite FHCs. What employers fear and the labour authorities have given into is, FHCs could lead to organised labour in factories, where trade unions have been denied and busted all through the past 43 years, since the establishment of the first FTZ in Katunayake. Unspoken logic of the employer is, organised labour cannot be exploited as non-organised labour, for increasing of profits.  

Thus, the common denominator of both the Sinhala South and the war affected Tamil-Muslim North-East employment is that basic rights of workers to organise as trade unions and bargain collectively are totally denied and suppressed. Difference being, Sinhala South is yet outside military cover, compared to North and East.

Except in the traditional plantations, this ruthless denial of “Rights” across the labour force in the private sector, despite guarantees in the Constitution under Chapter III, Article 14(1)(d) and endorsed by ILO Conventions 87 and 98 signed and ratified in 1972 and 1995 by the SL Government, has never been challenged and campaigned for by any trade union and by any civil society rights organisation. For urban civil society rights campaigners, “worker rights” have never been part of fundamental rights to stand for.

Fact remains, for all employees in North, East, West and South, unless the right to organise and bargain collectively is not brought up as an uncompromising fundamental right, their workplace safety, environment and health will never be taken care of by employers. No FHCs would be allowed and COVID-19 issues would remain and possibly aggravate. Thus, demands for health safety and COVID-19 prevention in workplaces have to be raised with the demand for trade unions and collective bargaining. Its about democratising factory life, that has not been addressed to date.          

The post COVID-19 demands democracy and Fundamental Rights ensured appeared first on විවරණ.